| به گزارش جهان به نقل از تبيان، تمام ستون ها چون مجسمه هایی خاموش سال هاست که ایستاده اند.اینجا، بدون تو سال هاست ایستاده اند و جای خالی تو را نظاره می کنندجای خالی تو و آن صندلی سپید زندانی شده پشت شیشه ها را نظاره می کنندایمان دارم سکوت نیز اینجا شرم دارد از خاموشیشجای خالی تو را باید فریاد کشیدجای خالی تو را نه یک روز، که هر روز، که هر شب باید با بغض فریاد کشیدسکوت جماراندست که بلند می کردی برای مشایعت حضار انگار همه به یک باره کودک می شدندکودکی تشنه دیدار و نوازش های دلسوزانه پدرهمان پدر پیر و مهربان و دلسوز صدای دلنشینت که طنین انداز همیشه جماران بود مرحمی می شد بر دل های مسافران خسته دلی که از دور و نزدیک آمده بودند تا دیدار تازه کنندآمده بودند تا دیدار تازه کنند مثل همیشهآری آن روز نیز چون همیشه مردم از جای جای این مرز و بوم آمده بودند برای دیداری دوبارهاین بار اما بر خلاف همیشه میزبانشان به استقبالشان نیامده بود تا با دست های مهربانش میهمانانش را مشایعت کنداین بار اما بر خلاف همیشه میزبانشان به استقبالشان نیامده بود تا اجازه ندهد میهمانانش در نبود او بر سر و صورت خود بکوبنداین بار اما بر خلاف همیشه میزبانشان به استقبالشان نیامده بود تا با دست های خود اشک های جاری شده میهمانانش را از رویشان برگیرد او رفته بوداو برای همیشه رفته بودپدر پیر ما برای همیشه رفته بودبا دلی آرام و قلبی مطمئن از کنار ما رفته بود برای همیشه سکوت جمارانحالا سال هاست جماران حال و هوای غریبی داردجای خالی او بر جای جای جماران خودنمایی می کندمثل سکوت غریب حاکم بر فضایش آری سالهاستسکوتی عجیب بر فضا حکمرانی می کندتمام ستون ها چون مجسمه هایی خاموش سال هاست که ایستاده انداینجا، بدون تو سال هاست ایستاده اند و جای خالی تو را نظاره می کنندجای خالی تو و آن صندلی سپید زندانی شده پشت شیشه ها را نظاره می کنند |
↧
سکوت جماران
↧