| به گزارش جهان، محمد لطفی زاده در وبلاگ "منبر اینترنتی" نوشت: الحمد لله رب العالمین و السلام علی رسول الله و علی اهل بیته الطاهرین آنان که در کربلا شربت شیرین شهادت نوشیدند و مرگ را شیرینتر از عسل میدانستند (احلی من عسل) بهشتی پر از نعمت برای خود مهیا نمودند و نه تنها زندهاند بلکه شیرینی روزی معنوی و الهی را هم دریافتهاند. قرآن کریم در سوره آل عمران آیه 169 می فرماید : وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّـهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (هرگز کسانی که در راه خدای متعال کشته شدهاند مرده مپندار، بلکه زندهاند که نزد پروردگارشان روزی داده میشوند) این همان مفهوم مشهوری است که شنیدهاید خون بر شمشیر پیروز است. البته به قول شهید مظلوم آیت الله بهشتی (رحمت الله تعالی علیه) بهشت را به بها می دهند نه به بهانه! بلاهای عاشورایی بهشت اعظم را به بار میآورد و گرنه اگر کسی چیزی نکارد ثمره‌ای درو نمیکند که الدنیا مزرعة الاخرة. قطعه قطعه شدن بدن علی اکبر علیه السلام و دوبار به زیر سم اسبان رفتن بدن قاسم بن الحسن علیهما السلام بهشت معمولی در پی نخواهد داشت. جانفشانی توأم با رنج شیرینی بهشت را دو چندان و بلکه صدچندان میکند. ان شاء الله همه ما به بهشت برویم و آن بهشت بهترین که فردوس و رضوان الهی است و همنشینی با پیامبر و ائمه اطهار علیهم السلام را تجربه کنیم اما باید از جهنم هم ترسید. جهنمی که در روایات گفتهاند حرارت آتش آن یک هفتادم حرارت آتش دنیا است. یعنی آتش جهنم را هفتاد بار سرد کردهاند شده این آتشی که در دنیا از آن میترسیم. باز در روایات است که یک قطره از درخت زقوم روی کوهها چکه کند، کوههای با این عظمت به زیر زمین هفتم فرو میروند و تحمل نمیکنند حالا چطور خوراک بعضی در جهنم از زقوم است؟ پناه بر خدای سبحان. چاره نرفتن به جهنم انجام واجبات و ترک محرمات است و توجه به نماز که ان شاء الله در این باره به تفصیل خواهیم گفت. این بحث مختصر بود و تمام شد. این بار میخواهیم سفره توسل را در خانهی امام حسن علیه السلام پهن کنیم و این امام کریم را به دو دستهگلش قاسم و عبدالله قسم دهیم که گوشه چشمی به ما بفرمایند. شنیدهاید که قاسم بن الحسن علیهما السلام از عمو چطور اجازه گرفت و با چه زحمتی ولی مقاتل نکتهای نوشتهاند که جگر را میسوزاند. آن اینکه همه بدنها بعد از شهادت در کربلا زیر سم اسبان رفتند ولی یک بدن دو بار زیر سم اسب رفته است. بدن قاسم بن الحسن علیهما السلام زنده زیر سم اسب رفت ولی لا یوم کیومک یا اباعبدالله. روزی مثل روز تو نیست یا حسین. امام حسین علیه السلام سر شهدا را بلند میکرد و در آغوش میگرفت. اما وقتی در گودال قتلگاه بود کسی نبود سر امام رو در آغوش بگیرد ولی یک نانجیبی این سر مبارک را در دست گرفته بود و شمر جالس علی صدره... صلی الله علیک یا مظلوم یا اباعبدالله. والحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین. |
↧
بهشت را به بها می دهند نه به بهانه
↧