| به گزارش جهان، محسن فرجیان در خبرگزاری فارس نوشت:تحولات و اتفاقات حوزه سینما (هرچند اغلب دردی از مخاطب و حتی قاطبه اعضای خود را دوا نکرده است) بواسطه شهرت برخی اعضای خود همیشه در راس اخبار قرار می گیرد و مخاطب رسانه ها بیشتر برای تماشای چهره های آشنا، اخبار مربوط به هنر هفتم را هم رصد می کنند. اظهار نظر فلان کارگردان درباره فلان تهیه کننده، استفاده یا عدم استفاده از فلان بازیگر در بهمان پروژه، زندگی خصوصی و تفریحات خارج کشور هنرپیشه مشهور و اخباری از این دست همیشه بالاتر از مهمترین دغدغه های مردم و صنوف مختلف با اعضایی خیلی بیشتر از ۴ هزار نفر شاغل در سینمای ایران قرار گرفته است.سینمایی که اگرچه عدد افراد شریف در آن کم نبوده ولی هیچ گاه(خاصه در دو دهه اخیر) گره ای از مشکلات مردم که همیشه ولی نعمت هنرمندان خوانده شده اند باز نکرده است؛ مردمی که علیرغم این همه سروصدای سینمایی، تئاترهای درجه ۳ را (با وجود هزینه دو برابری نسبت به بلیط سینما) به فیلم لیدرهای پر سرو صدای سینما ترجیح داده اند.با این حساب چرا سینمایی که نه مخاطبی دارد و نه رسالتی برای خود قایل است اینقدر سرو صدا دارد؟ مگر فرق صنوف سینمایی با صنوف دیگر چیست؟ مگر نه اینکه سینما ۴ هزار عضو بیشتر ندارد؟ ماجرا از آنجا آغاز شد که عده ای از سینماگران معتقد به «هنر برای هنر» خانه سینما را پاتوقی برای کار سیاسی و نه صنفی کردند و علیرغم مخالفت برخی اعضای صنوف که اتفاقا خانه سینما برای حق و حقوق همان ها تاسیس شده بود، این روند ادامه پیدا کرد. ضمن اینکه عملکرد نامناسب هیئت مدیره و انحصارهای بوجود آمده توسط آنها و امتیازات ویژه مانند سفرهای خارجی با رقم های گزاف این نارضایتی را دامن می زد ولی به سبب نوع برخورد روسای این خانه با منتقدین، آنها سکوت را به اظهارنظر ترجیح می دادند. نمونه این نوع برخورد در مصاحبه اخیر یکی از مدیران اصلی خانه سینما با یک خبرگزاری درباره اتفاقات اخیر و تهدید سینماگران جریان مقابل بود که خطاب به آنها عنوان کرد که «در نهایت ما می‌مانیم و آنها»!به هرحال این اتفاق‌ها بعلاوه مشکلات قانونی سبب شد که درب خانه سینما برای حدود ۲ سال بسته شود.پس از این مدت دوباره و به دستور رییس جمهور فرآیند باز شدن خانه سینما به جریان افتاد و قرار بر این شد که پس از قانونی شدن صنوف و حل شدن مشکل اساسنامه، این خانه دوباره فعالیت خود را از سر بگیرد اما هر روز این روند پیچیده تر شد به شکلی که کار به اردوکشی خیابانی و دخالت پلیس انجامید.نکته جالب اینکه برخی از چهره های مشهور خانه سینما از جمله مسئولان آن به جهت احیانا نزدیکی نظر آقای احمدی نژاد به خواسته آنها دست به دامن رییس جمهور شدند و تنها او را منجی بازگشایی خانه سینما دانستند؛ رییس جمهوری که تا همین ۴ سال گذشته در علن و خفا عامل «تقلب و کودتا» نامیده می شد و در محافل و حتی روی سن در زمان دریافت جایزه دولتی به انتخاب مردم تکه پرانی می شد، به یکباره تبدیل به «رییس جمهور محترم»ی شد که تنها نماینده او می تواند گره کور خانه سینما را باز کند چراکه هیئت مدیره سابق می داند که از این طریق بهتر می تواند به نتیجه دلخواه برسد.از سوی دیگر پرچمداران احیای سینمای قانونی و غیر سیاسی را اغلب افرادی تشکیل می دهند که کارنامه سینمایی و عملکرد مدیریتی شان چیزی شبیه همان افراد فوق الذکر است. فیلم های اخیر این عده یا توسط اعتراض متدینین از سینما پایین کشیده شد و یا به سبب موضوعاتی مثل خیانت سبب آزار آنها را فراهم آورد. اتفاقا در این جبهه هم مثل جبهه مقابل افرادی حضور دارند که در هر دوره و تحت هر شرایط پروژه سینمایی داشته اند و رکود و بی پولی ها هیچگاه شامل حالشان نشده است. ضمن اینکه هنوز هم یادمان نرفته یکی از لیدرهای بازگشایی خانه سینمای غیر سیاسی، بیانیه ای را در سال ۸۴ همزمان با ریاستش در خانه سینما علیه کاندیدای ریاست جمهوری که بعدا رییس جمهور شد منتشر کرد و نوشت: «برای جامعه اصناف سینمای ایران معلوم نیست که این نامزد انتخاباتی که عملکرد مدیریتی شان ، هیچ تمایلی را به سمت حرکت‌های فرهنگی و هنری البته اصیل و نه دامن زدن به خرافات و اوهامات را نشان نمی‌دهد، در کدام حاشیه امن فرهنگی غنوده‌اند که به راحتی افتخارات ملی و جهانی سینمای فرهیخته میهن اسلامی را ملعبه اظهار نظرهای خویش می‌سازند؟! »باز اینجا دولت و تشکیلات کاندیدایی که بعدا رییس جمهور شد و از نظر رییس سابق خانه سینما تنها به «خرافات و اوهامات» دامن زده است، جایی شد برای اینکه این افراد در پشت آن قرار بگیرند و در برابر جبهه مقابل صف آرایی کنند.با این اوصاف گویی داستان چیز دیگری است و رقابت های همیشگی برخی اهالی سینما که در هر دولت و در هر زمان در راس امور سینمایی قرار دارند امروز هم ابعاد دیگری به خود گرفته است.اگرچه تلاش وزارت ارشاد برای اصلاح امور خانه سینما کاری پسندیده و ناشی از یک نیاز بود که اتفاقا درست هم تشخیص داده شده بود اما گویی این روند اصلاحی در میانه راه به کسانی سپرده شد که برخی شان تفاوت زیادی با گروه مقابل ندارند و اگر این روند اصلاح نشود باز آش و کاسه همان خواهد بود.این است که سینمایی پر هیاهو و البته کم اثر اینچنین بواسطه دعوای شخصی دو طیف از هنرمندانی که هر یک پوشه ای قطور از عملکردهای قابل ارائه به رسانه ها از یکدیگر دارند در صدر اخبار قرار می گیرد و مردم خسته و از همه جا بی خبر باید ساعتها شاهد نزاع گروههای همیشه برحق باشند و البته اینجا باید به حال قاطبه هنرمندانی افسوس خورد که قرار است این لیدرهای دلسوز حوائج صنفی شان را برطرف نمایند. |
↧
آیا دعوا واقعاً برای «خانه سینما» است؟
↧