| گروه فرهنگی جهان نیوز: "خانه سینما " در سال ۱۳۶۹ با هدف زیر پوشش قراردادن همه دست‌اندرکاران سینما تاسیس شد تا به یکی از مهمترین رسالتهایش یعنی حل مشکلات اهالی سینما جامه عمل بپوشاند. این نهاد راه اندازی شد تا مانند بسیاری از نهادهای صنفی دیگر مشکلات اعضا برطرف، امنیت شغلی برقرار و نیازهای سینماگران رفع شود.اما این نهاد کم کم کارکرد صنفی خود را از دست داد تا در جریانات سیاسی قبل و بعد از فتنه ۸۸، در مسیر دیگری گام بردارد. البته این عملکرد غیر حرفه ای، جدای از گلایه های اهالی سینما از گردانندگان این نهاد بود که ظاهرا رانتهای عجیب و غریبی را شامل حال عده ای خاص و البته خودشان می کردند و جمع چند هزار نفری سینما از این فرصتها بی نصیب می شدند!این روزها ماجرای زندگی " ثریا حکمت" از بازیگران سینمای ایران که به گفته خودش ممکن است در چند روز آینده مجبور شود، بدلیل نداشتن سرپناه در چادر زندگی کند، روی خروجی بسیاری از سایتهای خبری وجود دارد. خبری تاسف آور که این نکته را در ذهن متبادر می کند که پس در این چند سال "خانه سینما" به عنوان یک نهاد صنفی برای اهالی خود چه کرده است؟این مسئله زمانی هم تاسف بار تر می شود که دولت محترم هم پس از شروع فعالیت اقدام به بازگشایی خانه سینما با همان رویکرد قبلی می نماید، بدون توضیح اینکه اگر وظیفه خانه سینما صنفی است پس چرا یکی از اعضای آن باید در گوشه خیابان بخوابد؟!جالب اینجاست که مشکلات معیشتی هنرمندان سینما، فقط مربوط به خانم حکمت نیست که صد البته بسیاری با این مشکلات دست و پنجه نرم می کنند و بعضا برای حفظ آبرو سکوت کرده اند؛ تا همچنان "خانه سینما" بجای رفع مشکلات معیشتی اعضای خود در مسیر جریانات سیاسی مغایر با سیاستهای نظام گام بردارد!"فریماه فرجامی" ستاره سابق سینمای ایران نیز از جمله کسانی بود که پس از چندین سال دوری از سینما و بی خبری از وی، با چشمانی اشک آلود در برنامه "هفت" حاضر شد و مهر تاییدی شد بر عملکرد غیر صنفی خانه سینما، که این نهاد اصلا از حال و اوضاع اعضای خود خبر ندارد که صد البته ، رسیدگی به فعالیتهای سیاسی ظاهرا فرصت را از این نهاد گرفته است!ابوالفضل پورعرب هم پس از چندین سال با ظاهری متفاوت در یک مراسم ظاهر شد و البته بعد از آن با گلایه هایی مبنی بر اینکه "اصلا کسی به او سر نزده است" و "حالی از وی نپرسیده است". مهری مهرنیا نیز که سال‌ها نقش مادر را در سینما بازی کرده بود، در سال‌های پایانی عمرش همواره از تنهایی گلایه داشت. او اواخر عمرش را در آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک گذراند. او از اینکه هیچیک از بازیگران و مسئولان سراغی از او نمی‌گرفتند، گله‌مند بود و در مصاحبه‌ای با خبرگزاری ایسنا در آستانه روز مادر در سال ۱۳۸۶ اظهار داشت: "تا سر پایی و می‌توانی کاری انجام بدهی، همه مریدت هستند و همه تو را می‌خواهند، اما وقتی از دست و پا افتادی، دیگر هیچ‌کس نگاهت هم نمی‌کند."شاید خالی از لطف نباشد که مروری بر اظهار نظر "امین حیایی" از بازیگران پر کار سینمای ایران درباره خانه سینما داشته باشیم. وی سال گذشته در گفتگو با یکی از رسانه ها، با گلایه از خانه سینما ، درباره عملکرد این نهاد می گوید: "همبستگی در خانه سینما وجود نداشت و به خاطر همین به راحتی در آن رخنه پیدا شد و عده ای آدم‌ها را به جان هم انداختند و اختلاف‌هایی به وجود آوردند تا عده ای هم سود کنند و از آب گل آلود ماهی بگیرند. وی به زمان قبل از بسته شدن خانه سینما اشاره و بیان کرد: قبل از این، زمانیکه به خانه سینما می‌رفتیم به جای تعریف از کار یکدیگر و اینکه همه به هم بها بدهند و ارزش‌های کار هم را بالا بکشند و برای هم افتخار به وجود بیاورند، پنبه یکدیگر را می‌زدند و کارها را مسخره می‌کردند. بالاخره خدایی هم آن بالا هست و نتیجه‌اش می‌شود اینکه خانه سینما بسته شود."به هر حال به نظر می رسد خانه سینما باید مسیری را بپیماید تا بر وظیفه صنفی خود صحه بگذارد و شان هنرمندان مملکت که سرمایه های کشور می باشند حفظ شود. |  |
↧
وظیفه "خانه سینما"حمایت از سینماگران یا شبکه های خبری بیگانه/ وقتی همه گلایه‌مندند
↧