| به گزارش جهان، سایت الف نوشت: در حضور «چ» حاتمی كیا، «شیار۱۴۳» آبیار، «امروز» میركریمی ، «مهمان داریم» عسگر پور و ... جایزه دادن به «شهدخت و ...» همان، توپ را از شش قدمی به بیرون زدن است بدون آن كه گزارشگری باشد كه این اوت زدن را به رخ بكشد و بگوید: اوووووووووووت شد!!!... و همان طور كه از بازیكنان درجه چندم فوتبال انتظاری جز اوت كردن توپ نیست از جشنواره ای چون فیلم فجر هم گویا انتظاری نیست جز اینكه برخلاف مصالح عمومی فرهنگ و ملت و نظام و انقلاب و ... عمل كند، اما!اما می ماند این سئوال كه چرا چنین است؟ چه شده است كه در سالروز بزرگداشت انقلاب اسلامی، انقلابی ترین آثار را رها می كنیم و به اثری متوسط جایزه می دهیم؟ سخن بر سر كیفیت فیلم افخمی نیست كه تاریخ حیات هنری افخمی نسبت به بسیاری از شبه كارگردانان سینمای ایران روشن است. سخن این است كه اگر حتی «چ» و كارگردانش نمی تواند جایزه فجر را بگیرد دیگر چه اثری باید ساخته شود كه دولت جمهوری اسلامی از آن فیلم تقدیر كند.این را هم نباید فراموش كرد كه بیش از آن كه حاتمی كیا و فیلمش به سیمرغ محتاج باشند این سیمرغ رنگ و رو پریده فیلم فجر است كه با تعلق گرفتن به آن دو، حیثیتی برای خود به دست می آورد.بعد از دولت نهم و دهم دیگر نمی توان تقصیر را به گردن دست اندركاران و مسئولان برگزاری جشنواره انداخت. نه مسئولان سینمایی فعلی از مسئولان قبلی كم تر دین دارند و نه انتخاب دولتمردان نهم و دهم از انتخاب در جشنواره امسال بهتر است. پس ماجرا مربوط به دین دار بودن یا انقلابی بودن مسئولان نیست بلكه ناشی از شرایطی است كه جشنواره ای چون فیلم فجر در آن گرفتار است. مسئولان ناچارند هیئت داورانی انتخاب كنند كه در میان هنرمندان و سینماگران مشروعیت داشته باشد و در میان سینماگران جز این عده قلیل هر كس كه انتخاب شود فرقی با دیگران نخواهد داشت و نتیجه همان خواهد شد كه تا به حال بوده است. مرور نزدیك به سه دهه فعالیت جشنواره و تركیب اعضای هیات داوران حتی در دولتی چون دولت نهم و دهم خود گویای این مساله است.اما آیا معنای این حرف آن است كه همه تقصیرها به گردن هیات داوران و سینما گران است؟ هیات داوران اگرچه مقصرند؛ به خصوص جایی كه «چ» را بگذارند و به فیلم دیگری جایزه بدهند، اما به گمانم تقصیرشان در حد تقصیر همان بازیكن لیگ فوتبال درجه سه است. این نه ناشی از ضعف سینماگران است كه بسیاری از آنها حتی همان ها كه ما دوستشان نداریم هنرمند قابلی! هستند. بلكه ناشی از گرفتاری در شرایطی است كه انسان حاشیه ای در جهان سرمایه داری در آن گرفتار شده است و تنها یك روح انقلابی و مرد انقلابی می خواهد كه این شرایط را در هم بشكند و طرحی نو دراندازد. طرح نو، راه نو و شاخص نو برای حرف نو. اول باید این طرح نو را باور كرد و بعد برای تحقق آن كوشید و این از انسان حاشیه نشین و افراد عادی معمولی بر نمی آید.هیات داوران جشنواره ناچار است بر اساس شاخص هایی فیلم انتخاب كند كه در سینمای جهان و جشنواره های اروپایی و آمریكایی به عنوان شاخص مطرح اند و درست به همین خاطر كه در جهان سینما، جایگاه سینمای ایران مشخص است نمی توان بر آنها از این جهت خرده گرفت. می ماند تنها انقلابی بودن و انقلابی عمل كردنِ آنها كه به نظر می رسد انتظار بسیار زیادی است از چنین سینماگرانی بخواهیم و توقع داشته باشیم كه انقلابی عمل كنند!!به همین خاطر حاتمی كیا، میركریمی، منوچهر محمدی و چند نفر دیگری كه در چنین فضایی با اقدام انقلابی تلاش دارند آثاری در تراز انقلاب اسلامی بسازند نباید از جشنواره انتظار بیشتری داشته باشند. می ماند ما تماشاگران كه مثل بازی فوتبال وقتی در وقت های اضافه بازیكن توپ را از ۶ قدمی بیرون می زند و بازی را می بازیم، تنها با خود بگوییم كاش توپ اوت نمی شد؛ اگه اوت نمی شد الان ما...!!!بعدالتحریر: این یكی را اگر نگوییم دیگر در گلویمان می ماند و می ترسیم خناق بگیریم!!! حتی در جشنواره ای به اصطلاح حرفه ای كه سنگ جایزه اش را صغیر و كبیر به سینه می زنند، طوری كه گویی جایزه اش، همانند جایزه نوبل در علم، قبله آمال و دوای آلام هر سینماگری است؛ یعنی جشنواره اسكار، آن قدر هیات داورانش عرق ملی و تعصب میهنی دارند كه به یك فیلم درجه چندم، فقط به خاطر تعلقات و مضامین میهنی آن در جهت ارزش های سیاسی ایالات متحده آمریكا، جایزه دهند؛ یعنی «آرگو» باید از اسكار جایزه بگیرد، اما «چ» نباید از فجر جایزه بگیرد! كاش به اندازه مدیران اسكار «عرق ملی»، و نه انقلابی و دینی و اسلامی و...، داشتیم!!! |
↧
اوت كردن توپ در ۶ قدمی دروازه
↧